از مهمترین امور در زندگى محبان و منتظران قائم (عجل الله تعالی فرجه) رعایت حقوق برادران و مسلمانان است .
در این باره بهتر است پاى سخن پر مغز و دلنشین حضرت امام صادق علیه السلام و امام باقر بنشینیم .
امام باقر علیه السلام به جابر جعفى رحمة اللّه فرمود:
((اى جابر آیا كسى كه ادعاى تشیع مى كند، براى او این قول كه دوست اهل بیت علیهم السلام هستم كافى است ؟
سوگند به خداشیعه ما نیست مگر كسى كه پرهیزكار بوده و اطاعت از خداوند كند، شیعیان ما را به این صفات بشناسید: تواضع ، خشوع امانت دارى ، بسیار در یاد خدا بودن ،اهل نماز و روزه بودن ، احترام به پدر و مادر كردن ، مهربانى كردن به همسایگان مستمند و بدهكار و یتیمان ، راستگو بودن ، آنها تلاوت قرآن مى كنند، و زبانشان را كنترل مى نمایند، و براى خودشان در همه چیز امین هستند...))
(( اى جابر! ((مایُنال و لا یتنا الا بالعمل و الورع ؛))
به ولایت و دوستى ما جز از راه عمل و پرهیزكرى نمى توانى برسى .))
امام باقر علیه السلام روزى به یكى از یارانش به نام سعید بن حسن رحمة اللّه فرمود:
((آیا در میان شما این روش هست كه كسى از شما به حضور برادر دینى اش ‍ برود دست در جیب او كند و به اندازه احتیاج خود از آن ، پول بردارد و صاحب پول از آن جلوگیرى نكند؟
سعید عرض كرد: نه چنین كسى را سراغ ندارم .
امام باقر علیه السلام فرمود: بنابراین اخوت و برادرى در كار نیست .
سعید عرض كرد: آیا در این صورت ما در هلاكت هستیم ؟
امام علیه السلام فرمود: عقل این مردم هنوز تكمیل نشده است
(یعنى تكلیف به حساب اختلاف درجات عقل ، مختلف مى شود.)
امام صادق علیه السلام در ضمن گفتار مى فرماید:
(( ما اقل و اللّه من یتبع جعفرا منكم ، انما اصحابى من اشتد ورعه و عمل لخالقه و رجا ثوابه فهؤ لاء اصحابى ؛))
((سوگند به خدا چقدر پیروان جعفر از شما كم شده اند، بدانید كه یاران من كسانى هستند كه در پاكى و پرهیزكارى محكم باشند، و كارهایشان را براى خدا انجام دهند و امید به پاداش خدا داشته باشند، اینها اصحاب و یاران من هستند.))
در مورد حقوق برادران دینى به حدیث جالب و جامع ذیل كه امام صادق علیه السلام براى یكى از یارانش (معلى بن خنیس ) در موارد هفتگانه زیر شرح داده اند توجه كنید:
معلى بن خنیس رحمة اللّه مى گوید: به امام صادق علیه السلام عرض كردم حق مسلمان چیست ؟
فرمود:
((هفت حق واجب است كه اگر یكى از آنها را تباه كند از ولایت و اطاعت خداوند خارج شده و خداوند از او بهره (طاعت و بندگى ) ندارد.
عرض كردم آنها چیسیت ؟
فرمود: من بر تو نگرانم ، مى ترسم آنها را تباه سازى و بدانى و عمل نكنى .
عرض كردم : (( لا قوة الا باللّه ))  فرمود: آشانترین آنها این است كه :
1- آنچه را براى بردار مسلمانت دوست بدارى كه خود دوست مى دارى ، و نپسندى براى او آنچه را كه براى خود نمى پسندى .
2- از خشمگین كردن برادر مسلمانت (یا از خشم ) دورى كنى ، و آنچه را كه مورد رضایتش است انجام دهى و او امرش را اطاعت كنى .
3- با جان و مال و زبان و دوست و پاى خود او را یارى كنى .
4-چشم و راهنما و آئینه او باشى .
5- تو سیر نباشى و او گرسنه ، تو سیراب نباشى و او تشنه و تو پوشیده نباشى و او برهنه .
6- اگر داراى خدمتكار باشى و بردار مسلمانت خدمتكار نداشته باشد، بر تو واجب است كه خدمتكارت را بفرستى تا لباسهاى او را بوید و غذایش را آماده كند و فرشش را بگستراند.
7- او را از مسئولیتهاى سوگندهایش رهاسازى ، دعوتش را اجابت كنى ، در بیمارى او را عیادت نمائى ، بر جنازه اش حاضر شوى ، اگر دانستى كه او حاجتى دارد در اداى حاجب او شتاب كنى ، تاءخیر در رواى حاجت او نكنى كه او اظها آن كند، بلكه زودتر به رفع نیازش بپردازى ، سپس امام صادق علیه السلام گفتارشان را با این جملات پایان دادند.

(( فاذا فعلت ذلك و صلت ولایتك بولایته و ولایته بولایتك ؛))
((وقتى كه چنین كردى دوستى او و دوستى او را به دوستى خود پیوند داده اى .))